лаблабу

[لبلبو]

як навъи сабзавоти хӯрокӣ, ки бехмевааш сурх ё сафед мешавад, лабу, ҷуғундар; лаблабуи қанд лаблабуи сафеди боғӣ, ки аз шираи он шакар мегиранд; лаблабуи қӯрӣ лаблабуи дар хокистари сӯзон пухта; лаблабуи сурх навъи лаблабуи хӯрокӣ, ки бехмеваи сурх дорад;